شهادت امام هادی (ع)

دل را غم تو دوباره خونین کرده است

بر دشمن تو فاطمه نفرین کرده است

ای رهبر و مقتدای ما، هادی دین

بیزارم از آن که بر تو توهین کرده است

ما سامرا نرفته گدای تو میشویم
ای مهربان امام فدای تو میشویم
هادی خلق، کوری چشمان گمرهان
پروانگان شمع عزای تو میشویم

دو چشم آسمان امشب بهاری است           شب هجران و شام بی قراری است

فلک غم در دل عالم بریزد                          به جان ها جرعه ی ماتم بریزد

دوباره غم به عالم سایه انداخت                شرار کینه ر عاشقی ساخت

تمام دیدهای فاطمیون                              به جای اشک ماتم گشت پر خون

گل زهرا شهید سامرا شد              گمانم سامرا چون کربلا شد

                                    دلی کز این عزا در شور و شین است

                                    به یاد بی کسی های حسین است

یا رب از زهر جفا سوخت ز پا تا به سرم       شعله با ناله برآید همه دم از جگرم

جز تو ای خالق دادار کسی نیست گواه        که چه آورده جفای متوکل به سرم

می دوانید پیاده به پی خویش مرا              گرد ره ریخت بسی بر رخ همچون قمرم

آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب     شرم ننمود در ان لحظه ز جدّ و پدرم

زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی         ریخته خاک یتیمی به عذار پسرم

با که این ظلم بگویم که به زندان بلا           قبر من کند عدو پیش دو چشمان ترم

هر زمان هست در این دار فنا مظلومی         حق گواه است که من از همه مظلوم ترم

فخر من همه این است به فردا کامروز

جگرم از اثر زهر جفا می سوزد                   قلبم از آتش بیداد و بلا می سوزد

شد خزان گلشن عمرم به بهار هستی        که از این حادثه کانون وفا می سوزد

آتش ظلمت دژخیم مرا می سوزاند              کس نپرسید که این لاله چرا می سوزد

متوکل ز ستم سوخت سراپای مرا               او ندانست در این شعله که را می سوزد

در حقیقت به جنان قلب علی و زهرا            از ستم کاری این خصم خدا می سوزد

ابر شب خیمه زد امروز به دشت خورشید     شمع دین در ره حق گشت فدا می سوزد

دهمین حجت حق لاله باغ احمد                نور چشمان نقی جان رضا می سوزد

                                    تو در این تعزیه تنها نخوری غم زیرا

                                    کاندرین سوگ دل اهل ولا می سوزد

ای ز غم تو بر جگر سنگ شراره                  وی در همه ی عمر ستم دیده هماره

سنگینی اندوه تو از کوه فزون تر                  غم های فراوان تو بیرون ز شماره

از هجر تو باید کمر کوه شود خم                  جایی که گریبان ولایت شده پاره

تا ماه جمالت به دل خاک نهان شد              بر چهره ز چشم حسنت ریخت ستاره

سوزد جگرم بر تو که با پای پیاده                 همراه عدو رفتی و او بود سواره

از تیغ زبان زخم فراوان به دلت بود               کز زهر ز پا تا به سرت سوخت دوباره

فوجی پی آزاردلت دست گشودند               قومی ز دفاع تو گرفتند کناره

                        من دگر از این غم جانسوز نگویم

                        کز نوک قلم جای سخن ریخت شراره

گهرش بود مطّهر ز خطا امام هادی                 چو قمر بود منوّر به صفا امام هادی

گل گلشن امامت دهمین امام امّت     که بود به خلق رهبر ز خدا امام هادی

اثر جلال ایزد ثمر فؤاد احمد               پسر جواد آن کهف تقی امام هادی

به نبی صفات مطلق چو علی است او مع الحق به صفات خلق باشد چو نیا امام هادی

به خدا که درد عالم به دوا رسد چو لختی         به نماز لب گشاید به دعا امام هادی

به کمال علم باقر به رواج شرح صادق  به عمل به سان موسی و رضا امام هادی

به حسن چو علم و حلمش به حسین چون شجاعت چو علی معین و یار ضعفا امام هادی

به چنان جلال و قدرت عجبا به پیش محنت        شده با وجود ، تسلیم و رضا امام هادی

سر و جان ما فدایش که به دور زندگانی           چه جفا بدید از اهل جفا امام هادی

ز غم گناه ثابت ببرد پناه بر او

که شود شفیع در وقت جزا امام هادی

من عاجزم بیا و کمک کن به بینوا

این ماه را برای من امضا کن ای خدا

در ماه پر شکوه کریمانه خودت

من را ببخش بعد ببر سمت کربلا

یا الهی سالها اشک روان دادی مرا

اشک نه مولای من دُر گران دادی مرا

اشک دادی تا سیاهی را بشویم از دلم

خوب می دانم چرا آه و فغان دادی مرا

خوب می دانم که دورم از مسیر بندگی

این تو هستی بین خوبانت مکان دادی مرا

هر چه آلوده تر از پیش آمدم بر درگهت

بیشتر در وادی عشقت امان دادی مرا

با وجود بارها بد امتحان پس دادنم

باز هم از نو مجال امتحان دادی مرا

بس که زشتی مرا زیبا نمودی جلوه گر

در عزای پور زهرا عرش اعلی گریه کرد

کرسی ولوح وقلم زین سوگ عظمی گریه کرد

روز اول خواند احمد نوحه از بهر علی

مجتبی زد سینه و ام ابیها گریه کرد

تا شنید از جبرئیل آدم حدیث کربلا

ناله ای زد از دل وهمراه حوا گریه کرد

داستان کربلا را نوح از آدم شنید

جامه بر تن چاک زد در قلب دریا گریه کرد

تا خلیل بت شکن از شرح آن آگاه شد

سوخت همچون شمع سرتا پا و تنها گریه کرد

شرح عاشورا به موسی گفت حق در کوه طور

از کف موسی عصا افتاد و موسی گریه کرد

تا رسید آوازه اش بر عیسی گردون نشین

نوحه خوان گردید جبرئیل و مسیحا گریه کرد

قرن ها بگذشت تا آن روز شیدایی رسید

روز شیدایی رسید و قلب شیدا گریه کرد

تا ز اکبر نعره الله اکبر شد بلند

از صدای دلنشین چشم لیلا گریه کرد

نجمه زلف قاسمش را شانه کرد وهمچو ابر

خیره خیره شد بر او محو تماشا گریه کرد

تا برادر را برادر گفت پرچمدار عشق

بر سر بالین او بنشست و زهرا گریه کرد

خنده اصغر به مرگ سرخ ، باعث شد که تیر

خون به جای اشک روی دست بابا گریه کرد

تا نگوناز صدر زین گردید پور بو تراب

آسمان شد تیره و در کوه و صحرا گریه کرد

تا که دیده دید خنجر را به روی حنجرش

گریه کرد آن سان که چشم خلق دنیا گریه کرد

تا سرش را بر سر نی دید آب از شرم او

سر به زیر افکند و از خجلت به مولی گریه کرد

التماس دعا

www.toreziarati.abarblog.ir

www.toreziyaratinor.parsiblog.com